نگاه میکنم به پنجره دختری است مثل ماه
آنطرف نشسته باز, میکند مرا نگاه
صاف و ساده مثل آفتاب مثل آینه
مثل سرزمین سبز توی جاده بین راه
روز و شب تمام میشود با سفر به چهره اش
صورتش چو صبحدم سپید و چشمها سیاه
هم کلام میشویم لیک گفتمان که نه
حرف میشود نصیب من, او فقط نگاه
چی تو را صدا کنم بحث میرسد به اسم
حدس میزنم سپیده بهتر است یا پگاه
شایدم ستاره هستی و شب که رفت
ناپدید میشوی تو هم پا به پای ماه
من چه احمقم وقت می رود زدست
لحظه این وسط چه ساده میشود تباه
بهتر است بشنوم کمی ز خود بگو
شروع میکند به حرف, بی صدا مثل آه
پر می کشد دلم به پنجره به آن طرف
لک میزند دلم برای یک وجب گناه
دست میبرم به پنجره کنار میرود
هر چه بود بین من و یک وجب گناه
باد میخورد به صورتم. نیست او ولی
آب میشود به روی گونه می برد پناه
پیاده میشوم همین کنار ترمز بزن
من چه احمقم دوباره کردم اشتباه
سرعتم زیاد بوده و عبور کرده ام از او
شایدم مانده بوده او همان ابتدای راه
————————————–
محسن منوریان ( زمستان 93 )
————————————-
سلام آقای منوریان وقتتون بخیر. من منصوری هستم توی کارگاه نمایش رادیو افتخار آشنایی تون رو پیدا کردم. چند تا سوال در مورد کنکور ارشد هنر داشتم میخواستم اگه براتون امکان داره لطف کنین و راهنماییم کنین.
سلام خانم منصوری.
اختیار دارید این افتخاری بود برای بنده.
ممنون از محبت شما . راستش در این خصوص من اطلاع چندانی ندارم . البته اگر بخواهید دوستانی در این خصوص دارم شاید بتونن کمکتون کنن.
سلام و وقت بخیر اقای منوریان من یه سوال داشتم ببخشید من یک فیلمنامه نوشتم میخواستم ببینم میتونید توی سایتتون قرار بدید چون خیلی دوستش دارم و میخوام افراد دیگر هم استفاده کنند.
بسیار زیبا و اثر گذار …
بسیار عالی خسته نباشید با ارزوی موفقیت بیشتر برای شما 🙂